HUME

Hume yera empiricista. Creía que'l conocimientu qu'adquirimos ye a traviés de los sentíos y que la mente lo que fai ye reflexar y ellaborar esos datos que la esperiencia provee. Pa Hume la realida ye lo que los sentíos proveen y pelo tantu nun hai neguna llei natural o universal que organice u ordene la realidá. En términos idealistes diríamos que la realidá ye sólo apariencia y esperiencia continxente.

Pa Hume nun hai un "yo" dende'l cual organizar nada de mou obxetivu. El "yo" ye un reflexu mental que d'un mou asociativu (asociación d'idees) y per efectu de los datos que recibe de fuera, pues produz conocimientu. Pero ye un conocimientu empíricu, non obxetivu. La razón de ser aceutáu ye por convención, por acuerdu.

Hume yera escépticu. Non hai verdaes absolutes y ye imposible tal empresa. Tampoco creyía en lleis obxetives del universu.

Kant apostó por dar al conocimientu una base y xostificación real. Con Hume ta d'alcuerdu que la realidá ahí afuera que podamos conocer ta filtrada polos sentidos. Nun hai obxetividá nin cosa-en-sí que podamos conocer. pero a diferencia de Hume cree que la mente posee unes funciones a priori que faen posible conocimientu válidu y obxetivu en tiempu y espaciu. Eses categoríes a priori ya daes en la mente son el tiempu y el espaciu. Lamente al recibir datos vía esperiencia ya aplica les categoríes de tiempu y espaciu y pelo tantu el conocimientu pue organizase en función de causa y efeutu o estensión.

Kant ye agnósticu nel sentíu de que sí ye verdá que hay conocimientu válidu y universal, pero que la cosa-en-sí, la Realidá nouménica (opuesta a realidá fenoménica)ye imposible de conocer.

Amén
(Nun cobro poles clases)